மறவோமே
நிம்மதியா படுத்துறங்கப்
பாந்தமாய் வாழ்ந்த நம்
பத்திரப் பூமி அது
பாட்டன் வழிச் சொத்தெனக்
கொண்டாடும் வீடது
மனிதனாய் வாழ்ந்து
நிம்மதியா மூச்சு விட்டு
நினைத்ததை வெளியாக
உரிமையோ டுரைத்திட்டு
திரிந்த நம் தேசம்
சிக்கித் தவித்தது
பலவந்தப் படுத்தும்
பலரின் கைகளிலே
அத்தனை ஆக்கிரமிப்பும்
அப்பப்ப முறியடித்துக்
காத்திரமாய் வாழ்ந்து வந்தோம்
எம் தாயின் மடியில் நாமே
மீண்டுமொரு அத்துமீறல்
வந்ததேயிந் நாளினிலே
அக்கிரமம் நிறைசூழ்க்
கடுந்துயர்க் காலமிதில்
சொந்த நாட்டு மக்களையே
சொத்தையென்று பிரித்தெடுத்து
தாண்டவமாடத்
தலைப்பட்ட தோரரசு
எதிரிக்கு நாம் பேசும்
மொழி முதலிற் பிடிக்கவில்லை
உதவிக்கு நாம் அழைக்கும்
கடவுளையும் பிடிக்கவில்லை
சமமாக வாழ வைக்க
மனதில் இடம் இருக்கவில்லை
மனித உரிமைகளை
மதித்து அவர் நடக்கவில்லை
தமிழன் தன் திறமையாற்
தலையெடுத்தால் பிடிக்கவில்லை
தரணிபுகழ் தமிழர்தம்
பண்பாடும் பிடிக்கவில்லை
தமிழனென்றோர் அடையாளம்
இருப்பதே பிடிக்கவில்லை
பூர்வீகக் குடிகளது
பூர்வீகம் பிடிக்கவில்லை
பூர்வீகம் பொய்யென்று
பொய்யுரைக்கக் கசக்கவில்லை
மதவெறி மொழிவெறி
மதம் பிடித்துக் கூவி நின்றார்
தமிழ்மக்கள் உரிமைகளை
பலங் கொண்டு மிதித்திட்டார்
அழித்து விட்டால் ஆருங் கேளார்
என்ற வழி தெரிந்திட்டார்
அந்தவழி செல்வதற்கு
அடித்தளமும் போட்டு விட்டார்
அங்கு கேட்டு இங்கு கேட்டு
ஆதரவும் பெற்றிட்டார்
அழிக்கும் படலத்தைப்
படிப்படியாய் தொடங்கிட்டார்
மக்கள் வாழ்விடங்கள் எல்லாம்
கடகடவெனத் தகர்த்திட்டார்
வீழ்ந்து பட்ட மாந்தர்க்கு
மருந்துகூட மறுத்திட்டார்
மந்தைகளாய் மக்களையே
முள்ளிவாய்க்கல் துரத்திட்டார்
பட்டிக்குள் ஆடுகளாய்
முட்டுக்குள் அடைத்திட்டார்
குந்தக் கூட இடமின்றி
நெருக்குப்பட்டு நின்றவரை
கொத்தாய்க் குதறிடவே
மூர்க்கமாய்த் துணிந்திட்டார்
ஏதிலியாய் நின்றவரின்
இறுதி நிலை உணர்ந்திட்ட
ஈர நெஞ்சம் படைத்தவர்கள்
ஓடி வந்து காக்க வரக்
கோரிக்கை வைத்த போது
கோர முக எதிரியவன்
கொலை வெறியோ டெதிர்த்திட்டான்
கொத்துக் கொத்தாய்ச் சாய்த்து விட்டான்
கொட்டும் கொடும் ஆயுதத்தால்
கொஞ்ச நேரப் பொழுதினிலே
கொலையுண்டோர் கொஞ்சமல்ல
குழந்தைகளா பெண்களா
குடுகுடு கிழங்களா
கொல்லடா கூண்டோடென்று
கூவிக் கூவிக் கொன்றொழித்தார்
மாண்டவர் மாண்டு விழ
மீதிருந்தோர் துவண்டு விழ
மான பங்கப் படுத்திட்டார்
அதைப் பார்த்து மகிழ்ந்திட்டார்
முள்ளிவாய்க்காற் கொடுந்துயரம்
முட்டிமோதிக் கலங்க வைக்க
கடுந்துயரக் கொலைகள் எம்மைக்
கனவிற்கூடக் கதற வைக்க
ஆறாண்டு போனபின்னும்
அவரை நினைத் தரற்றுகின்றோம்
ஆறென்ன அறுபதென்ன
ஆயிர மாண்டானாலும்
அவர் துன்பம் மறவோமே
கோரத் தாண்டவத்தில்
மாண்டுவிட்ட எம் உறவை
ஊழிக் காலங்கள்
மீண்டுமீண்டு வந்தாலும்
மறவோமே மறவோமே
இன்னொருவர்க் கித்துயரம்
இனிவரஅனு மதியோமே
